Sekcja piłkarska
Początki istnienia
Na początku dwudziestego stulecia, kiedy to w Polsce dopiero rodziła się idea sportowej rywalizacji, powstają pierwsze kluby i organizacje, skupiające wokół siebie ludzi chętnych do uprawiania różnego rodzaju dyscyplin sportowych.
Jednymi z pierwszych, które przetrwały do dziś są krakowskie kluby "Wisła" (1906) i "Cracovia" (1906). W naszym okręgu, w pierwszej dekadzie XX wieku powstaje również rzeszowska "Resovia" (1905), "Tarnovia" (1909), "Sandecja" (1910), "Czarni" Jasło (1910) i "Wisłoka" (1908). Początki istnienia "Wisłoki" związane są ze sportową sekcją "Czarnych" przy dębickim gimnazjum. Nazwa "Wisłoka" pojawiła się trochę później od rzeki przepływającej przez miasto Dębica.
Grano przede wszystkim w piłkę nożną a stawką w meczach oprócz miana zwycięzcy były: worek jabłek, czy zsiadłe mleko. Rywalizowano z takimi klubami jak: "Kruki" Mielec, "Bar-Kochba" Rzeszów, "Czarni" Jasło. Piłka nożna była dyscypliną, która zawsze wyzwalała najwięcej emocji wśród dębickich kibiców. Przed laty o początkach dyscypliny i klubu pisał Stanisław Ożóg, przedwojenny zawodnik sekcji: Kuźnią talentów piłkarskich w Dębicy były dzikie drużyny uczniowskie: Orlęta, Szkotnia, Błękitni, Czarni, Wawel.
Ta ostatnia jako jedyna posiadała skórzaną piłkę. Inne musiały grać szmacianką. Wisłoka spełniała wówczas niezmiernie ważną rolę w szerzeniu kultury fizycznej nie tylko w Dębicy, ale także w okolicznych wsiach. Gdy sekcja piłki nożnej w Dębicy osiągnęła przyzwoity poziom, wypożyczano niektórych zawodników do Resovii na ważniejsze mecze międzynarodowe.
Towarzystwo Sportowe "Wisłoka"
Wybuch pierwszej wojny światowej przerywa działalność klubu na siedem lat.
Dopiero w 1921 roku wznowiono jego działalność. W 1922 roku Towarzystwo Sportowe "Wisłoka" zostało wpisane do rejestru stowarzyszeń sportowych. Od tego czasu drużyna piłkarska rozpoczyna regularne rozgrywki w podokręgu tarnowskim. Na mecze jeżdżono czym się dało.
Na mecze jeżdżono czym się dało
W 1928 roku doszło do połączenia się dwóch klubów: TS "Wisłoka" i TG "Sokół".
W czasie swej działalności Piłkarzom "Wisłoki" udało się awansować do klasy B (jak na dzisiejszy czas - druga liga, z tym, że rozgrywki toczyły się w podokręgach) i nie została wykorzystana szansa awansu do klasy A w meczu z tarnowskim "Metalem". W 1932 roku doszło nawet do spotkania z Cracovią.
W 1932 roku doszło nawet do spotkania z Cracovią
W okresie międzywojennym barw Wisłoki bronili:
Wraz z wybuchem wojny w 1939 roku sportowe rozgrywki odbywały się w konspiracji przed okupantem. W czasie wojny ginie wielu działaczy i sportowców związanych z klubem. Po wojnie, gdy odbudowywano dębicki sport, piłka nożna nadal była dominującą dyscypliną. Powstał pierwszy powojenny skład piłkarski, który rozpoczął rozgrywki na dębickich boiskach w biało-zielonych barwach. Jego prezesem był W. Steinchoff (na zdjęciu w płaszczu).
Skład Wisłoki z prezesem Wojciechem Steinchoff
W roku 1947 pierwszy skład tworzyli (kolejno na zdjęciu):
Pierwszy powojenny
skład piłkarski z roku 1947
W latach 1949-1951
w barwach Wisłoki występowali:
W latach 1952-1954
skład tworzyli:
Poza wymienionymi w rozgrywkach w latach 40 i 50-tych uczestniczyli:
Pierwsze sukcesy piłkarskie związane były z drużyną Stali, której tradycje po połączeniu w 1961 roku przejęła Wisłoka. 24 listopada 1957 roku piłkarze tego klubu i ich kibice, fetowali awans do III ligi - pierwszy w historii dębickiego sportu. Sukces był dziełem zespołu w składzie:
Trenerem drużyny był Michał Karpiński, prezesem klubu Edward Sikora. Mecze rozgrywane były wówczas do 1958 roku, na stadionie przy ulicy Wilusza.
Stadion przy ul. Wilusza
Pobyt w trzecioligowym gronie trwał tylko jeden sezon. Od tego czasu drużyna Wisłoki wciąż nie potrafiła wyjść na szersze wody.
W 1959 roku zarząd klubu, niezadowolony z osiąganych wyników, postanowił zdyscyplinować kilku zawodników, którzy lekceważyli swoje obowiązki. Mimo, iż zespół walczył o awans do III ligi, zdyskwalifikowano pięciu czołowych piłkarzy, za niesumienne wykonywanie pracy na treningach i w czasie meczów. Kara obejmowała zakaz występów na boisku przez cały sezon. W zamian do pierwszej jedenastki trafili młodzi piłkarze.
W latach 1958-1961 I drużyna Wisłoki zaliczała się do czołówki rzeszowskiej A-klasy, II drużyna grała w klasie B. Stal Dębica występowała w klasie okręgowej, zaś jej rezerwy, wraz z Wisłoką w A klasie. Dzięki temu Dębica miała swoje derby, gromadzące najwięcej kibiców i wyzwalające niezwykłe emocje. Rozgrywała się mała „święta wojna”. Po połączeniu KS Wisłoka z KS Stal w 1961 roku, wspólna drużyna rozpoczęła grę w klasie okręgowej w rundzie jesiennej z ostatniego miejsca. Jednak dobra gra zespołu pozwoliła zakończyć rozgrywki na 7 miejscu, oddalając widmo spadku.
W nowym sezonie zaangażowano trenera Mieczysława Dudka. Pierwszą rundę rozgrywek zespół ukończył w fotelu lidera. Przygotowania do rundy rewanżowej przebiegały pod kierunkiem nowego trenera, Emila Kotelnickiego.
W czerwcu 1963 roku okazało się, że Wisłoka wywalczyła mistrzostwo rzeszowskiej ligi okręgowej, wyprzedzając o 6 punktów Czuwaj Przemyśl.
W podstawowym składzie występowali wówczas:
Zespół przystąpił do walki o III ligę. Rywalami były drużyny: Victoria Jaworzno, Star Starachowice, Orzeł Rapid (dzisiejszy GKS Katowice) oraz Górnik Sosnowiec. Niestety, na boisku rywale byli lepsi i plany trzeba było odłożyć.
Podstawowy bramkarz Wisłoki Porzuczek '63
Płyń Wisłoko do II ligi - pisali na transparentach i śpiewali na trybunach w 1963 roku, dębiccy kibice.
W kolejnych latach Wisłoka nie była w stanie skutecznie włączyć się do walki o awans. Drużynę prowadzili kolejno: Adam Kawalec, Zenon Książek, Stanisław Baran (były reprezentacyjny gracz Resovii), Stefan Lasota. W połowie 1966 roku zaangażowano nowego trenera, Stanisława Szmyda. Superstrzelec - Jerzy Maślanka.
Płyń Wisłoko do II ligi
W tym czasie najlepszym piłkarzem Wisłoki i ulubieńcem kibiców był Jerzy Maślanka. Mimo, iż studiował chemię na Politechnice Łódzkiej, zawsze znalazł czas, by przyjechać na każdy mecz swego klubu. Wygrywał klasyfikację strzelców w całym województwie rzeszowskim.
Karierę w drużynie zaczynał od występów w zespole trampkarzy. W 1966 roku do drużyny sprowadzono też z rzeszowskiej Stali Ludwika Poświata, weterana ligowych stadionów. Był krakowianinem, na tamtejszych Błoniach poznawał tajniki piłki nożnej. Karierę zaczynał w Cracovii. W 1948 roku w wieku 17 lat, zdobył z tym klubem tytuł mistrza Polski. Później grał w Hetmanie Zamość i Legii Warszawa. Od 1956 roku reprezentował barwy Stali Rzeszów, gdzie w pełni dojrzał jego piłkarski talent. Zasłynął szczególnie z precyzyjnych rzutów wolnych i rożnych. Głównie jego zasługą był awans Stali do I ligi w 1962 roku. W Wisłoce dał się poznać jako prawdziwy postrach bramkarzy. Karierę zakończył w 1972 roku, pozostał jednak w klubie, trenując młodych adeptów piłkarskiej sztuki. Zmarł przedwcześnie w 1976 roku.
W sezonie 1966-1967 przed zespołem postawiono jedno zadanie: awans do III ligi. Jednak runda jesienna nie była zbyt pomyślna. Zespół zajmował III pozycję w tabeli, ale z dużą, 6-punktową stratą do rezerw rzeszowskiej Stali. Przed rundą rewanżową pozyskano nowych zawodników: Glenia z MKS-u, Wolaka z KS Nysa i Josypowa z Avii Świdnik. Treningi wznowił także bramkarz Józef Jaszczyński.
Bramkarz
Józef Jaszczyński
Rozpoczęło się "80 dni zwycięskiej pogoni", jak zatytułowały swój tekst "Nowiny" rzeszowskie.
Dziennik napisał: Piłkarze Wisłoki raz jeszcze zweryfikowali wartość słowa "niemożliwe". Mając na półmetku olbrzymią stratę do lidera, Stali B Rzeszów, drużyna dębicka zdobyła się na wyczyn, który budzi zdumienie: w 12 kolejnych meczach nie poniosła porażki (tylko dwa remisy). Wisłoka wyprzedziła na końcu rozgrywek II drużynę Stali Rzeszów, awansując w 1967 roku do III ligi. O zakończonym sezonie pisało Echo Załogi: Całej jedenastce należą się duże, zasłużone brawa, a na szczególne słowa uznania zasłużyli sobie król strzelców ligi okręgowej - Maślanka, weteran boisk - Poświat, a przede wszystkim rewelacyjnie, brawurowo broniący bramkarz dębiczan - Jaszczyński, który w drugiej rundzie puścił tylko trzy bramki.
W podstawowym składzie występowali wtedy:
Najlepszym strzelcem był Jerzy Maślanka - 17 bramek, przed Poświatem 8 i Klisiewiczem - 7. Do następnego sezonu drużyna zaczęła się przygotowywać pod okiem nowego trenera, Mariana Jabłońskiego. Rozgrywki rozpoczęły się od zwycięstwa na własnym stadionie z Victorią Jaworzno. Kibice na długo zapamiętali to spotkanie z powodu dwóch wspaniałych bramek, jakie bezpośrednio z rzutu rożnego zdobył Ludwik Poświat.
W roku 1970 głośno było o dębickich piłkarzach. Bohaterami stali się trampkarze - uczniowie szkół podstawowych, ćwiczących w Wisłoce pod kierunkiem instruktora Macieja Klisiewicza. Występowali oni w mistrzostwach Polski pod szyldem Dębica. Najpierw awansowali do finałów rozgrywek. W Szczecinie, po porażce z gospodarzami i zwycięstwach nad Zieloną Górą i Lublinem, zupełnie nieoczekiwanie zdobyli tytuł piłkarskiego mistrza kraju.
Długo oczekiwany awans do II ligi
Piłkarze odwdzięczyli się kibicom za olbrzymie zainteresowanie ich dyscypliną w 1972 roku 10 czerwca wywalczyli długo oczekiwany, upragniony awans do II ligi.
Po rundzie jesiennej zespół zajmował drugą pozycję. Już po trzeciej kolejce rundy wiosennej Wisłoka wyszła na czoło tabeli i nie oddała tego miejsca do końca. Echo Załogi tak pisało o tym sukcesie: Spełniło się marzenie wszystkich kibiców.
Dębica ma II ligę! Awans cieszy, tym bardziej, że początki tegorocznego cyklu rozgrywek nie wskazywały na taki finał. Tymczasem Wisłoczanie grali z meczu na mecz coraz lepiej, „załatwiali odmownie” coraz to lepsze zespoły i przed ostatnią kolejką rozgrywek zapewnili sobie 5-punktową przewagę, finiszując przed CKS Czeladzią. Awans jest nie tylko sukcesem zawodników, ale i trenera. Marian Jabłoński jest ojcem sukcesu.
W zespole występowali:
Trenerem zespołu był Marian Jabłoński, jego asystentem Ludwik Poświat. Sekcją kierował Jan Wyjadłowski, jego zastępcą; był Zygmunt Kumor, sekretarzem urzędującym Marian Więcek. W nowym II-ligowym sezonie drużynę prowadzili Mieczysław Gracz z Krakowa i Aleksander Brożyniak z Rzeszowa.
Skład drużyny z 1972 roku
Jednak po słabych wynikach ponownie zespół objął Marian Jabłoński. Po heroicznych walkach udało się uchronić drużynę przed degradacją.
Od września 1976 roku sekcja objęta została patronatem przez DZOS Stomil. Opiekowali się nią Kazimierz Salachna, a po nim Janusz Janeczko. Kierownikami sekcji byli Józef Kowalik i Roman Kubicki, a funkcję sekretarza urzędującego pełnili kolejno: Mieczysław Matuszewski, Andrzej Owczarek i Artur Janus.
Zespół występował w II lidze pod nazwą Stomil - Wisłoka, prowadzony przez szkoleniowców: Grzegorza Bielatowicza, Antoniego Brzeżańczyka, ponownie M. Jabłońskiego, Mieczysława Siemierskiego, Jerzego Steckiwa, Wacława Sąsiadka, Tadeusza Piotrowskiego.
W roku 1978 pierwszy skład II-go ligowej drużyny stanowili
Skład drużyny z 1978 roku
W tym też roku swoją kilkunastoletnią karierę w Wisłoce zakończył kapitan zespołu Adolf Nykiel, którego w imieniu zarządu klubu i kibiców pożegnał ówczesny prezes klubu Andrzej Stasiak (na zdjęciu).
W biało-zielonych barwach wystąpił ponad 700 razy.
Adolf Nykiel oraz prezes klubu Andrzej Stasiak
W sezonie 1978-1979 zespół był prowadzony przez Zbigniewa Gnidę. Odeszli z niego renomowani gracze:
Mimo tego pierwszą rundę Wisłoka ukończyła na niezłym, 8 miejscu. Na wiosnę jednak grała wręcz tragicznie. Nie pomógł nowy trener W. Sąsiadek. Po siedmiu latach występów, drużyna zajmując w rozgrywkach XIV miejsce, została zdegradowana do III ligi. W pierwszym sezonie w III lidze, zwanej wówczas międzywojewódzką, Wisłoka uplasowała się na II miejscu, będąc o krok od powrotu do II ligi. W kolejnym sezonie nie było już tak dobrze, zespół ukończył rozgrywki na 9 pozycji.
W pierwszych latach 80-tych piłkarze nadal występowali w III lidze, grupie VIII, plasując się w górnej części tabeli. Niestety, nigdy nie udało im się włączyć do walki o awans. Kierownikiem sekcji był wtedy Andrzej Micuła, zaś aktywnymi działaczami:
Zatrudnionych było pięciu trenerów:
Oprócz dwóch drużyn seniorów, istniało też sześć zespołów juniorów i trampkarzy, którzy zaliczali się do czołówki województwa tarnowskiego. Grali w nich w większości uczniowie SP nr 3 i ZSZ nr 3. Drużyna trampkarzy starszych trzykrotnie pod rząd startowała w spartakiadach młodzieży, reprezentując całe województwo. Niestety, bez sukcesów.
Od 1979 roku, co dwa lata, Wisłoka organizowała Turniej Juniorów im. Ludwika Poświata. Oprócz drużyny Wisłoki (na zdjęciu skład z 1979 roku) brały w nim udział zespoły z kraju i państw sąsiedzkich. Pozwalało to na konfrontację umiejętności piłkarskich młodzieży i utrzymywanie skromnych kontaktów zagranicznych.
Skład drużyny z 1979 roku
W roku 1987 drużyna sprawiła kibicom spory zawód, spadając z III ligi. Po tym wstrząsie dokonano zmian w kierownictwie sekcji. Na jej czele stanął Jan Jęczmiński, jego zastępcą był Andrzej Micuła, sekretarzem Mieczysław Matuszewski.
Opiekę z ramienia Stomilu objął, Janusz Janeczko. Wprowadzone zmiany organizacyjno - szkoleniowe przyniosły efekt, gdyż już w następnym sezonie Wisłoka odzyskała utracone miejsce w lidze międzywojewódzkiej. Znacznie poprawiło to atmosferę w sekcji.
W sezonie 1988-1989 ta klasa rozgrywek piłkarskich uległa zreformowaniu, pozostały tylko 4 grupy. Dobre wyniki dębickiego klubu zagwarantowały mu pewne miejsce w uszczuplonym gronie trzecioligowców.
W latach 1985-1990 drużyna seniorów prowadzona była przez sześciu trenerów, którymi byli: Jan Kasowicz, Eugeniusz Piętka, Bolesław Czernicki, Jan Złomańczuk, Aleksander Brożyniak i Stanisław Gielarek. W kwietniu 1990 roku funkcję tę ponownie objął J. Kasowicz. Szkolenie w młodszych grupach wiekowych prowadzili: Stanisław Poller, Jerzy Szczeklik, Jan Zawiliński, Leszek Żyłka i Andrzej Boryczko. W sumie sekcja prowadziła w poszczególnych latach 7-9 grup piłkarskich. Najwięcej ćwiczących wywodziło się ze Szkoły Podstawowej nr 3, gdzie zawsze był dobry klimat dla sportu oraz SP nr 6. Corocznie spora grupa młodych piłkarzy Wisłoki powoływana była do kadry województwa tarnowskiego.
Występowali w niej:
W sezonie 1990-1991 roku, drużyna po raz drugi wywalczyła awans do II ligi. Po rundzie jesiennej III ligi prowadziła w tabeli, z przewagą dwóch punktów nad Sandecją Nowy Sącz i Stalą Sanok. Zespół, prowadzony przez Jana Kasowicza i asystenta Zdzisława Guzickiego, kontynuował dobrą passę także wiosną. W całych rozgrywkach odniósł 14 zwycięstw, 7 spotkań zremisował, tylko 3 przegrał. Zawodnicy strzelili 40 bramek: Zbigniew Liedtke - 10, Marek Zawora - 8, tracąc tylko 13.
W sukcesie tym brali udział
Funkcję kierownika sekcji pełnił wówczas Jan Jęczmiński, kierownikiem drużyny był Witold Witkowski.
Skład drużyny z sezonu 1990-1991
W rozgrywkach Wisłoka plasowała się z reguły w środkowej lub dolnej części tabeli. Najwyższą pozycję wywalczyła w sezonie 1993-1994, kiedy zajęła w tabeli VII miejsce, a Krzysztof Benedyk został wicekrólem strzelców - 15 goli.
W roku 1992 juniorzy zostali czwartą drużyną w kraju.
W czasie drugoligowych startów zespół był trenowany przez: Jana Kasowicza (sezon 91/92), Władysława Łacha (92/93), Janusza Turka (1993), Zdzisława Guzickiego (1994), Ryszarda Gałasa (1995). Niestety, w 1995 roku, przerwana została przygoda z II ligą.
Mimo prowadzonej do końca ambitnej walki, zespół został z niej zdegradowany. W nowym sezonie liczono na powrót do wyżej klasy rozgrywek. Drużyna prowadzona przez Stanisława Skibę, a po nim przez Jana Fuchę, przegrała rywalizację z Wawelem Kraków w ostatniej kolejce. Podobnie było w sezonie 1996-1997, kiedy od drużyny, prowadzonej przez Romana Gruszeckiego, o włos lepszy okazał się przemyski Czuwaj.
Skład drużyny stanowili wtedy:
Skład drużyny z sezonu 1996-1997
Sezon 1997-1998 odmłodzona drużyna zakończyła na trzeciej pozycji pod wodzą Ryszarda Kuźmy, który po rundzie jesiennej objął treningi, zastępując R. Gruszeckiego.
Zespół zapewnił sobie miejsce wśród trzecioligowców w zreformowanej lidze.
